बैंकर्स वर्षा श्रेष्ठ भन्छिन्-माया जति बाँड्यो त्यति बढ्छ
२ फागुन, काठमाडौं । भनिन्छ, युवाहरु भन्दा युवतीहरु मायामा बढी गम्भीर हुन्छन् । प्रेमीप्रति पूर्ण समर्पित हुँदा पनि कति प्रेमिकाले चोट ब्यहोर्नुपर्छ । प्रेमिकाको सोझोपनको फाइदा प्रेमीले गलत फाइदा लिएर मन भाँच्ने गरेका छन् । त्यसो त केटीहरु पनि यो मामिलामा अचेल कम छैनन् ।
युवाहरु मन परेकी युवतीलाई आफ्नी बनाउन जस्तोसुकै उपाय अपनाउन पछि पर्दैनन् । देखावटी माया गर्ने, सहयोग गर्ने, हरेक गतिविधिमा चासो दिने र डेटका नाममा घुमाउन लैजाने गर्छन् ।
प्रेमसम्बन्धलाई विवाहमा परिणत गरेपछि पनि प्रेमिकाहरुले अविवाहित हुँदाको जस्तै मायाको अपेक्षा गरेका हुन्छन् । विवाहबन्धनमा बाँधिइसकेपछि पहिलेको जस्तै माया प्रेम खोज्दा धेरै सम्बन्धहरु दुःखद हुने गरेका छन् ।
विवाह अघि प्रेमीबाट प्रेमिकाले जुन मायाँ, सद्भाव र सहयोग पाएका हुन्छन्, त्यो कुरा विवाहपछि पनि निरन्तरता हुने कुरा भ्रममात्र हुनसक्छ । प्रेमका बेला प्र्रेमिकामा पूरै समर्पित हुन तयार हुने प्रेमीहरु विवाह भएपछि पूरै परिवर्तन हुने बैंकर्स वर्षा श्रेष्ठको अनुभव छ ।
क्लिन इनर्जी डेभलपमेन्ट बैंककी डेपुटी चिफ वर्षा श्रेष्ठ अफेयर्सका बेलामा पुरुष जुनरुपमा देखिन्छन्, विवाहपछि पूरै बद्लने गरेको बताउँछिन् । प्रेममा पर्दा आफूलाई आकषिर्त गर्न अभय श्रेष्ठले जस्तो व्यवहार गर्थे, विवाहपछि उनीबाट त्यस्तो व्यवहार नपाएको वर्षाको अनुभव छ ।
यस्तो छ वर्षाको प्रेमकहानी
मेरा पति अभय श्रेष्ठ माइला दाइका मिल्ने साथी हुनुहुन्थ्यो । कक्षा ८ मा पढ्दा उहाँ पहिलो पटक दाइसँग हामी बसे ठाउँ आउनुभएको थियो । पहिलो भेटमै उहाँले मलाई पराउनुभएछ । पहिलो भेटमै मलाइ मन पराएपछि उहाँ नियमितरुपमा हाम्रोमा आउन थाल्नुभयो ।
मेरा बुवा होमबहादुर श्रेष्ठ गृहमन्त्री भइसकेको मान्छे, उहाँलाई अनुशासित व्यक्ति मन पथ्र्यो । उहाँले हामीलाई अनुशासिस हुन सिकाउनुभयो । बुवाको इज्जत र मायालाई सम्मान गर्दै हामी अनुशासनमा बस्थ्यौं । त्यहीकारण अभयलाई त्यो बेला वास्ता गरेकी थिइन । उहाँ म भन्दा ३ ब्याज सिनियर हुनुहुन्थ्यो ।
अभय पहिलो पटक आउँदा हामी मन्त्री क्वाटरमा बस्थ्यौं । उहाँले मलाइ देख्दा भर्खरै नुहाएर बाहिर निस्किएकी थिएँ । हाम्रो माया बसेपछि उहाँले भन्नुयो, ‘पहिलो भेटमै मेरो नजरमा तिमी परिसकेकी थियौ ।’
उहाँ दाईसँग आइरहनुहुन्थ्यो । उहाँको भित्री मनसाय मलाई फकाउने रहेछ, त्यही भएर उहाँ नियमित आउने गर्नुहुन्थ्यो । मैले मतलबै गरेकी थिइन । नियमित आउन थालेपछि उहाँ पनि हाम्रो परिवारको सदस्यजस्तो बन्नुभयो । निरन्तर भेट भएपछि म पनि उहाँसँग नजिकिन थालेँ । उहाँले मलाई आकषिर्त गर्न मेरो विषयमा चासो दिने, पढाईबारे सोध्ने र राम्रो रिजल्ट आउँदा खुशी बन्नुहुन्थ्यो ।
क्याम्पस पढ्न थालेपछि मैले पनि उहाँलाई मन पराउन थालेँ । त्यहीबेला मेरो दाइ अमेरिका जानुभयो । दाइ अमेरिका गएपछि मलाई सघाउने बहानामा उहाँलाई मेरो घरमा आउन सजिलो भयो । कतै जाँदा पुर्याइदिने, घरमा ल्याइदिने क्रमसँगै हामी एकअर्कामा नजिकियौं ।
मलाई सहयोग गर्ने भएकाले होला सायद मेरो परिवारमा उहाँ गुड ब्वाई बन्नुभयो । दाइ अमेरिका गएपछि उहाँले हाम्रो परिवारलाई धेरै सहयोग गर्नुभयो । तर, त्यो सबै मलाई आकषिर्त गर्न रहेछ ।
विवाह अघि मेरा पतिले मात्र नभइ सबै युवाहरुले अरुभन्दा राम्रो देखाउन खोज्छन् । विवाहपछि त्यो व्यवहार पाइँदैन । मलाई आकषिर्त गर्न मन्दिर गएर देउता ढोग्ने मान्छे अहिले मन्दिर जान कर गर्दा पनि मान्नुहुन्न । गइहाले पनि गाडीबाट ओर्लिनुहुन्न । कति मन्दिर जानुपर्ने, भगवान म यहीँ छँदै छु नि मलाई पुजा गरे भइहाल्यो नि भन्नुहुन्छ ।
विवाहअघि मेरो तारिफ गरेर नथाक्ने उहाँले विवाहपछि एक पटक पनि वर्षा तिमी राम्री छौ भन्नुभएको छैन । कहिलेकाहीँ सोध्दा तिमी सधै राम्री छौ भनेर टार्नुहुन्छ । मनैबाट वर्षा तिमी राम्री देखिएकी छौ भन्नुभएको छैन् ।
म पहिलेदेखि नै बुवा आमाले सिफारिस नगरेकोसँग विवाह नगर्ने अडानमा थिएँ । दाइ र दिदीहरुको विवाह पनि बुवाआमाले रोजेर गरिदिनुभएको थियो । घर परिवारबाट उहाँलाई राम्रो मान्छे भन्न थालेपछि पनि म उहाँप्रति आकषिर्त भएकी थिएँ । मेरो विवाहको लागि धेरै ठाउँबाट कुरा आउँदा उहाँलाई रिस उठ्थ्यो रे ।
मलाई कक्षा ८ पढ्दादेखि पछ्याउन थाल्नुभएको उहाँलाई क्याम्पस पुगेपछिमात्र मन पराउन थालेकी थिएँ । उहाँ हेन्डसम देखिनुहन्थ्यो, त्यसैले मेरो मन विस्तारै पग्लियो । मैले मन पराएको बुझेपछि उहाँले मलाई आई लाइक यू जस्ता संकेत दिन थाल्नुभयो । मैले सबै संकेतको जवाफ नदिए पनि एसएस भन्ने गर्थेँ ।
उहाँसँग प्रेम बढेपछि उहाँ मेरो घरमा आइदिएर मेरै काखमा बसिदिए हुन्थ्यो भन्ने लाग्न थाल्यो । मेरो विवाह १९९५ डिसेम्बरमा भयो । मैले कक्षा ८ मा पढेको १९७४ तिर हो । उहाँले मलाई पछ्याएको १० वर्ष भइसकेको थियो । मैले मन पराउन थालेपछि हामी गोदावरी घुम्न जान्थ्यौं । एकचोटी उहाँले मलाई मोटरसाइकल पनि सिकाउनु भयो । एग्रेसिभ भएर उहाँसँग नहिँडे पनि कहिलेकाहीँ हामी सिनेमा हेर्न जान्थ्यौं ।
उहाँ सुनचाँदी व्यवसायीको छोरा हुनुहुन्थ्यो । बुवालाई आफ्नो व्यवसायमा सघाउनुहुन्थ्यो । अहिले पनि उहाँ एजेन्सी चलाउनुहुन्छ । उहाँको नाम अभय भएकाले मैले पहिलो पटक ए लेखेको लकेट किनेर गिफ्ट गरेकी थिएँ । तर, इगो भएको मान्छे, उहाँले बी भएको लकेट बनाएर गिफ्ट गर्नुभयो ।
फोन गर्दा उहाँको परिवारले थाहा पाउने डरले फोनलाई कभर गरेर ‘हेलो अभय हुनुहुन्छ’ भन्थेँ । माया बसेपछि मुख हेरौं, कुरा गरौं लागिरहन्थ्यो । उहाँको परिवार पनि मलाई मन पराएको थाहा पाएपछि विवाहका लागि तयार हुनुभयो । मेरो परिवार पनि अभयसँग विवाह गरिदिन तयार थियो । हामीले दुबै परिवारको स्विकृतिमा विवाह गरेका हौं ।
त्यति बेला उहाँ बुद्धिमानी, सहयोगी, स्मार्ट, कुरा बुझ्ने र मलाई सम्मान गर्ने भएकाले म आकषिर्त भएकी थिएँ । विवाह गरिसकेपछि पुरुषलाई मेरै छेउमै छ नि, ऊ मेरै त हो नि भन्ने हुँदो रहेछ । हामी महिलालाई राम्रो पत्नी र कुशल गृहिणी बन्ने चिन्ताले पिरोल्दो रहेछ ।
विवाहअघि उहाँ मलाई खुशी पार्ने ध्याउन्नमा देखिनुहुन्थ्यो । विवाहपछि ठिक उल्टो मैले उहाँलाई जसरी पनि खुसी खुसी पार्ने ध्याउन्नमा हुन्छु । सबै लोग्ने मान्छे एउटै हुन्छन भन्दिन् । एउटा कुरा के पक्का हो भने लोग्ने मान्छेले अफेयर्सका बेलामा जुन माया र व्यवहार देखाउँछन्, त्यो विवाहपछि हुँदैन । प्रेम गरेका युवतीहरुले यो बुझ्नु पर्छ कि विवाहअघि प्रेमीले जस्तो व्यवहार गरिरहेको छ, त्यो विवाह पछि निरन्तर रहँदैन ।
अहिले प्रेम गर्न सजिलो
त्यो बेला लभ गर्ने कुराले सातो जान्थ्यो । समाज परिवर्तन भएकाले अहिलेका युवा युवतीताई लभ गरेर हिँड्न डर छैन् । समाजले के भन्ला ?, बाबुआमाले मान्लान् की नमान्लान् भन्ने डरैडर हुन्थ्यो । अहिलेजस्तो हात हातमा मोबाइल थिएन । फोन गर्न पनि कठिन थियो ।
त्यो बेला हामी अति सिरियस थियौं । एउटा केटासँग लभ गरेपछि त्यसैसँग विवाह गर्नुपर्ने विश्वास थियो । अहिलेका केटाले फेरी फेरी केटी घुमाएको देखिन्छ । केटी पनि केटा फेर्दै हिँड्न लाज मान्न छोडेका छन् ।
अफेयरमा प्रेमी प्रे्रमिकाले गरेका सबै कुरा राम्रो लाग्छन् । उसले राम्रो नगरेका काम र कुरा पनि राम्रो नजरले हेरिन्छ । लोग्ने स्वास्नी भएपछि त्यस्तो हुन्नरहेछ, जे गरेपनि नराम्रो लाग्ने । अहिले मेरो लोग्नेले यस्तो भन्यो, गाली गर्यो, टाठो बोल्यो, पहिला यस्तो व्यवहार गथ्र्यो, अहिले यस्तो व्यवहार गर्न थाल्यो भनेर पिर लाग्ने रहेछ ।
विवाह गर्नुभन्दा पहिला उहाँ रिसाउनुहुन्छ भन्ने पनि थाहा थिएन् । विवाह पछि उहाँ रिसाउँदा मेरो मन निकै रुन्थ्यो, खुब चित्त दुख्थ्यो । लभम्यारिज गरेकी माइतमा गएर कुरा गर्नपनि लाज हुन्थ्यो । मलाई मेरो लोग्नेले सधै मायाँ गरिरहोस् जस्तो लाग्छ । सधैं वर्षु भनेर बोलाएको सुन्न मन लाग्छ, आज यहाँ जाउँ, यसो गरौं भनिदिए हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ ।
विवाह गरेको केही दिनमा खिचिएको फोटो
मेरो लोग्ने झर्किने रिसाउने, म जहिले पनि मिठो बोल्ने, सबैलाई मान्ने, सबैलाई खुसी बनाउने मान्छे । पति र मेरो बानी उल्टो छ । मलाई सहने बानी लागेको थियो । मैले लोग्नेले झगडा गरेपनि म रिसाउनुहुन्न भनेर बुवाआमाबाट सिकेकी थिएँ ।
१० वर्षपछि कस्तो अनुभव भइरहेको छ भने उहाँ पनि धेरै परिवर्तन भइसक्नु भएको छ । उहाँले अहिले जे कुरा पनि बुझ्न थाल्नुभएको छ । माया पनि बढ्दै गइरहेको छ । मलाई लाग्छ जति उमेर ढल्किदै जान्छ, उहाको माया पनि बढेर अफेयर्स चल्दाको बेलामा जस्तै हुन्छ ।
चुरोट खाने नराम्रो बानी
उहाँको चुरोट खाने बानी मलाई मन पर्दैन । उहाँले चुरोट नखाइदिएहुन्थ्यो । उहाँ कम बोल्नुहुन्छ, धेरै बोलिदिए हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ । मसँग पहिलाको जस्तै कुरा गरिदिऐ हुन्थ्यो भन्ने लाग्छ । सबै मान्छे मायाको भोको हुन्छ ।
सफल दाम्पत्यजीवन विताउन दुबैजनाको मन सफा हुनुपर्छ । जहिले पनि एकले अर्कालाई माया र रेस्पेक्ट गर्नुपर्छ । अहिले विदेशमा भन्दा यहाँ डिभोर्सका केशहरु बढेका छन् । छोरीको विवाह गरिदिन डर लाग्छ । मेरो छोरीको कसैसँग अफेयर्स छैन । उसलाई विवाहको कुरा गर्दा, म मण्डपमा बसिदिन्छु ममी विवाह गरिदिनुस् भन्छे । तर, मलाई केमा डर छ भने भोलि लोग्ने स्वास्नीमा कुरा नमिलेर डिभर्स त हुने हैन ।
प्रेम विवाहमा अपेक्षा बढी हुने भएकाले पनि डिभर्स हुने गर्छ । अफेयर चल्दासम्म त दुबै जनाले एकले अर्कालाई रेस्पेक्ट गर्ने, भनेको पुर्याइदिने गर्छन् । विवाहपछि त्यो हुँदैन्, अनि कुरा मिल्दैन र डिभोर्स हुन्छ ।
प्रेमीको यादले अमेरिकाबाट फर्कें
अफेयर्सका बेला म अमेरिकामा ३ महिनाको लागि बुवाआमासँग गएकी थिएँ । त्यो बेला इन्टरनेट सुविधा थिएन । उहाँ मेरो घरमा आउने, कोठमामा जाने, झ्याल खोल्ने गर्नुहुन्थ्यो रे । मलाई निकै मिस गर्नुहुन्थ्यो रे, मैले पनि मिस गरिरहेकी थिएँ । दुबैजनाले चिठी आदानप्रदान गथ्र्यौं । त्यो चिठी आउने आश हुन्थ्यो । मैले त्यहाँ पढ्न सुरु गरेर पनि उहाँको मायाँले तानेर फर्किहालेँ ।
अहिले मेरो लागि पतिमात्र सबै होइन । सासु, ससुरा, छोराछोरी, इष्टमित्र र व्यवसाय सबैलाई समय दिनुपर्छ । १४ फेब्रुअरी भ्यालेन्टाइन डे । यो दिन मैले सबै साथीलाई हृयाप्पी भ्यालेन्टाइन डे म्यासेज पठाउँछु । म्यासेज पाउँदा कतिपयलाई वर्षाले अहिले पनि मलाई मन पराउँदीरहेछ, आइ लभ यु भन्यो भन्ने हुने रहेछ । भेनाजुहरुलाई पनि भ्यालेन्टाइन डे, लभ यु भनेर पठाउने गर्छु । माया भन्ने चिज जति बाँड्यो बढ्ने रहेछ ।
चार वर्ष अगाडि एउटा फिल्म रिलिज भयो। त्यो एउटा अर्को फिल्ममात्र थिएन, फगत एउटा संख्याका रूपमा गनिने। सो फिल्मले एउटा भिन्न नाम र परिचय बनायो। फिल्म थियो 'लुट'। एउटा खासै नाम नसुनिएको युवा निश्चल बस्नेतले निर्देशन गरेको फिल्मले नेपाली फिल्ममा एउटा कोशेढुङ्गा स्थापित गर्यो जसको चर्चा नेपाली फिल्म निर्माणको नालीबेलीमा कहिले छुट्ने छैन्। नेपाली फिल्म इतिहासको उकाली ओरालीमा फिल्मको चर्चा 'पोस्ट' र 'प्री' लुट भनेर भइरहनेछ।
सो फिल्मबाट निश्चल नेपाली फिल्मका एउटा गर्विला अनुहार भए। उनै निश्चल चार वर्षपछि तेस्रो फिल्मका रूपमा आफ्नै पहिलो फिल्मको सिक्वेल लिएर दर्शकमाझ आएका छन्। शुक्रबारबाट रिलिज भएको फिल्ममा धेरैको नजर छ, फिल्म कस्तो बन्यो भनेर?
वर्षकै सर्वाधिक प्रतिक्षित बनेको फिल्मको कथा देशमा गत वर्ष भारतले लगाएको नाकाबन्दी वरिपरि घुमेको छ। नाकाबन्दीमा पेट्रोल,डिजेल, मट्टीतेल र ग्यासको अभावले काठमाडौं सिथिल छ। विनाशकारी भूकम्पले थिल्थिलिएको देशमा नाकाबन्दीसँगै पेट्रोलियम पदार्थको कालोबजारी मौलाएको छ, त्यसमै मौलाएको छ 'हाकु काले' (सौगात मल्ल)को कालो कारोबार। भूकम्पको मौकामा जेलबाट भागेका नरे (कर्मा), गोफ्ले (दयाहाङ),पाण्डे (सुशिल राज पाण्डे), देवेन (प्रतिक राज न्यौपाने) आफूलाई फासाउने हाकुलाई बदला लिन दिनरात खोजिरहेका छन्। उनीहरूले हाकुलाई कसरी भेट्टाउँछन् र आफ्नो बदला लिन सक्छन् या सक्दैनन् यसैको सेरोफेरोमा फिल्मको कथा अगाडि बढ्छ।
'लुट-२' 'लुट' जत्तिकै राम्रो छ कि छैन्? दर्शकको दिमागमा आउने पहिलो प्रश्न यही हो। फिल्म पहिलो सिक्वेल जत्ति बलशाली छैन्। यसका लागि फिल्मको पटकथा जिम्मेवार छ। पटकथाले मुख्य रूपमा हाकु काले तथा गोफ्लेलाई बढी ठाउँ दिदाँ खुकुलो बनेको छ। दर्शक हसाउँने ध्याउन्नमा फिल्म फस्दा केही दृश्य फिल्ममा चाहिनेभन्दा बढी लामा छन्। चाहे त्यो गोफ्लेको प्रेमिकासँगका दृश्य हुन् या हाकु कालेसँग गोफ्लेको टोली भिड्दा। ती दृश्यले फिल्मको लयमा स्पिड ब्रेकरको काम गरेका छन्।
उनीहरूलाई प्राप्त ज्यादा ठाउँले सुशील, कर्मा, प्रतिकको स्क्रिन स्पेस खुम्चिएको छ। त्योसँगै तिनले फिल्मलाई लम्बाउने काम पनि गरेका छन्। फिल्मले यी कुरामा ध्यान नदिदाँ कथा अनुसार घटेको छ।
माथि उल्लेखित कुराहरूलाई सम्पादनमा कस्न सकिन्थ्यो। तर, सम्पादनमा पनि खुकुलो छोडिएको छ। सम्पादन खुकुला हुँदा फिल्मले दर्शकमाथि पार्ने प्रभाव कम हुन पुगेको छ। करिब २ घण्टा १० मिनेट लम्बाइको फिल्मलाई सम्पादनबाट केही छोटो बनाउने काम गरिएको भए फिल्म मजबुत हुने थियो।
पटकथा तथा सम्पादनमा यी कमजोरी भए पनि कलाकारहरूको अभिनय फिल्ममा सबैभन्दा अब्बल छ। 'हाकु'को रूपमा सौगातले आफ्नो लयलाई पहिलेको जस्तै गरी समाइरहेका छन्। 'गोफ्ले' बनेका दयाहाङ आफ्नो भूमिकामा एकदमै फिट छन्। 'पित्तल' बनेका विपिन कार्कीले आफूलाई प्राप्त स्क्रिनस्पेसमा बेग्लै उभ्याएका छन्। उनको कमिङ टाइमिङले दर्शकलाई सर्वाधिक प्रभावित पार्छ। विपिन आफ्ना अघिल्ला फिल्महरू जस्तै यसमा पनि भर्सटायल छन्।
नरे बनेका कर्मा र खत्री बनेका प्रतिकले पनि पाएको भूमिकालाई सहज निर्वाह गरेका छन्। यसै गरी सिर्जना सुब्बा (पुतली) र प्रविण खतिवडा (माने) को काम स्वभाविक छ। फिल्ममा नवप्रवेशी अलिशा राईले सुन्दरीको भूमिकालाई सहजै गरेकी छन्। आफ्नै उमेरको भूमिकाबाट उनले पनि दर्शकको मन जित्छिन्। यसैगरी कामेश्वर चौरसियाले राम्रो काम गरेका छन्।
निर्देशकका रूपमा निश्चल फिल्ममा सर्वोत्कृष्ट देखिएका छैनन्। उनको निर्देशन फस्ट डिभिजन भन्दा केही माथि मात्रै छ। कथासँग स्क्रिन प्लेको सन्तुलन मिलाउन उनी केही असफल देखिए। फिल्मका लेखक पनि उनी स्वयम् भएकाले फिल्म लम्बाइ-चौडाइसँग उनी जत्ति कोही साक्षात्कार हुन सक्दैन्। तर पनि उनले स्क्रिन प्लेलाई कस्न धरमराएका छन्।
फिल्ममा उनले गरेको ट्रिटमेन्ट तारिफयोग्य छ। फिल्म उनले 'ट्विस्ट'हरूको राम्रो प्रयोग गरेका छन् तर तिनको असर फिल्म लामो हुँदा कम प्रभावशाली पनि छ। दर्शकलाई बदला कसले लेला भन्ने कुरामा बाँधिराख्ने उनको प्रयत्न इमानदार छ भलै त्यो पहिलो श्रृखंलाको दाँजोमा उभिएको छैन्। फिल्ममा प्रयूक्त संवादका लागि भने निश्चल सर्वाधिक प्रशंसाका पात्र हुन्। पहिलो श्रृखंलामा रहेको संवाद लयलाई उनले यसमा पनि उत्कृष्ट ढंगले निरन्तरता दिएका छन्। संवादहरू बोलिदा दर्शकहरूले बजाउने ताली र सिठ्टीले उनको उत्कृष्टतालाई सहजै प्रमाणित गर्छ।
तालिम दिने संस्थाकै सल्लाहमा उहाँले ६० हजार रुपैयाँ लगानी गरेर पसल खोल्नुभएको हो । पसल खोलेकै दिनदेखि कामको खाँचो छैन उहाँलाई ।
सप्तरीकी देवकुमारी चौधरीलाई पनि कमाइ गर्न सक्ने बनाएको त्यही तालिमले हो । घरमा बसेर त्यसै बित्ने समय काम गरेर दिनको दुई–तीनसय कमाउन पाउँदा खुशी लागेको उहाँ बताउनुहुन्छ । ‘काम नगरी घरमा त्यसै बस्दा तनाव पनि उत्तिकै हुन्थ्यो’ देवकुमारी भन्नुहुन्छ ‘अहिले त चाहिएको ठाउँमा खर्च गर्ने रकम आफैसँग हुँदा खुशी लागेको छ ।’
आफुहरुले तालिमसँगै सुरुदेखिनैं बचत गर्ने बानी सिकाएको उहाँ बताउनुहुन्छ । सीप सिकेपछि स्वरोजगारमा जान चाहनेलाई थोरै पूँजीबाट काम सुरु गर्न अथवा एक्लै सकिन्न भने अर्को एक जनालाई साथ लिएर काम थाल्न परामर्श दिने गरिएको नकर्मीको भनाई छ ।
.jpg)
